دخترک کبریت فروش.....

دخترک برگشت ، چه بزرگ شده بود

پرسیدم : پس کبریتهایت کو ؟

پوزخندی زد . گونه اش آتش بود ، سرخ ، زرد ...

گفتم : می خواهم امشب با کبریتهای تو ، این سرزمین را به آتش بکشم !

دخترک نگاهی انداخت ، تنم لرزید ...

گفت : کبریت هایم را نخریدند سالهاست تن میفروشم ... میخری؟

........................

(پ.ن:  وقتی بچه بودم همیشه دلم میخواست تمام قصه دخترک کبریت فروش یک خواب باشه...همیشه دلم می خواست موهای دخترک رو از صورتش کنار بزنم و تو بغلم بگیرم و همه کبریت هایش رو بخرم...همیشه..حتی الان که دیگه بچه نیستم!)

                                                                                     

ما..

ما (دویدن) بودیم

و با نعل های خاکی اسپورت

ازگلوی گرفته ی کوچه ها بیرون زدیم...

درخت ها چماق شده بودند

و آنقدر گریه داشتیم

که در آن همه غبار و گاز

اشک های طبیعی بریزیم...

ما (شکستن) بودیم

و مشت هایی را که در هوا می چرخاندیم

عاقبت بر میز کوبیدیم...

و مشت هامان را زیر میز پنهان کردیم

و مشت هامان را توی رختخواب پنهان کردیم

و مشت هامان را در کشوی آشپزخانه پنهان کردیم

و مشت هامان را در جیب هامان پنهان کردیم...

باز کن مشتم را !

هرکجای تهران که دست می گذارم

      درد می کند

هرکجای روز که بنشینم

     شب است

هرکجای خاک...

.

.

.

.

دلم نیامد بگویم !

این شعر

در همان سطر های اول گلوله خورد

وگرنه تمام نمی شد.....

...................................................

گروس عبدالملکیان

خدایـــــــــــــــــــــــا...چه کنم؟؟

خدایا !

صدقه ای هستم که

باید به دست کودک گرسنه ایرانی می‌رسیدم

ولی به دست یک مرد سیر لبنانی رسیده‌ام

چه کنم ؟

.................................

(پ.ن:برای چندمین بار امروز دستی تقاضای کمک کرد

شرمسار از برآورده کردن اندک
بیزار از بودن
ای کاش از آن بالا می‌دیدم
خدایی که می‌گوید
همه را یکسان آفریدم...)